Doe het niet voor je moeder.

Ik hoor vaak van (toekomstige) cursisten dat ze een naaicursus komen volgen omdat ze vinden dat 'dat erbij hoort, omdat m'n moeder ook naait'. Goede reden natuurlijk, maar is het ook een goede motivatie?

Ik zou de laatste zijn die zegt dat het kleermakersvak geen ambacht is. Ook draag ik elke dag mijn steentje bij om ervoor te zorgen dat dit vak overgedragen wordt en niet verloren gaat in deze wereld van fast fashion en weggooien. Mijn cursisten (en die van de meeste van mijn collega's) leren hoe je een kledingstuk in elkaar zet, hoeveel werk daarin kan gaan zitten en ze doen kennis op over de kwaliteit van stof. Ze leren onderscheid te maken tussen quick & dirty en een liefdevolle afwerking. Ze ontdekken dat een klein beetje meer moeite in den beginne ervoor zorgt dat ze daar later van profiteren. Ik leer ze de kneepjes van het vak.

Echter, willen leren naaien omdat dat tot het takenpakket van de vrouw/moeder hoort, vind ik zonde. Doe het omdat je iets nieuws wilt leren. Doe het omdat je de kleren in de winkel saai vind. Doe het omdat je niks kunt vinden dat ècht goed past. Doe het omdat je de hele dag al met je hoofd bezig bent geweest en je eindelijk je handen hun gang wilt laten gaan. Doe het omdat je ruimtelijk inzicht wel een uitdaging verdient. Doe het omdat je zo van kleur houdt.  Doe het omdat je niet mee wil doen aan de huidige modewereld waarin kledingstukken na één seizoen weg moeten worden gegooid omdat de kwaliteit slecht is en waarin mensen en kinderen in Azië uitgebuit worden (hoewel ik me wel afvraag wat er van hen moet worden als wij massaal stoppen met kleding kopen bij de Primark/H&M/Zeeman, maar dat is een ander verhaal). Doe het omdat je het leuk vind je kind of jezelf origineel aan te kleden. Maar doe het niet voor je moeder!

De juf daar rechts van mij, met mijn coupeuse-diploma in haar hand,  is trouwens mijn moeder ?